Nasz Obama

"Gdyby wierzył sondażom, to by nie został prezydentem" - to slogan z billboardu wyborczego Tomasza Nałęcza, odwołującego się do kampanii prezydenckiej i zwycięstwa Baracka Obamy. Z całym szacunkiem dla pana Nałęcza, na tej wierze podobieństwa się kończą.

Tusk w obronie piłki nożnej

Do od lat aktualnej dyskusji na temat fatalnego stanu kultury stadionowej dołączył premier Donald Tusk, czynny fan i wielbiciel piłki nożnej. Choć w opublikowanym przez czwartkową GazetęWyborczą wywiadzie premier nie zapowiedział istotnych zmian legislacyjnych, a jedynie odwołał się do znacznie ściślejszego przestrzegania obecnie obowiązującego prawa, to apel ten należy postrzegać pozytywnie.

Premier słusznie ocenił rażącą dysproporcję między wysokościami kar za identyczne przestępstwa popełnione na stadionie i poza nim. Ktoś kto uderza policjanta siekierą na ulicy dostaje 10 lat więzienia, a ten kto zrobi to samo na stadionie – kolegium. Argumentował, że polskie prawo i tak jest stosunkowo restrykcyjne, ale problemem pozostaje skuteczna egzekucja przepisów.

Wywiad premiera może wydawać się niewiele wnoszącym apelem, ale jeśli organy ścigania potraktują go tak jak powinny, czyli jako jasny, dosadny komunikat z samego szczytu władzy dotyczący kwestii obchodzenia się ze stadionowymi chuliganami, to wszystkich prawdziwych fanów piłki nożnej czekają lepsze czasy.

W tym oficjalnym wsparciu policji, prokuratury i sędziów w wykonaniu premiera jedynym problemem jest jego timing. Trudno bowiem zrozumieć, dlaczego tak kochający piłkę nożną premier dopiero po dwóch latach rządzenia zdecydował się na obronę sportu przed niszczącymi go kibolami. Czy nie można było tak wcześniej?

Coś mądrego na polskim portalu internetowym

To nie żart. Przeczytałem przed chwilą bardzo dobry tekst o polskim rynku nieruchomości. Porównuje go rynków zachodnich: ciekawe, ale też nieco smucące spojrzenie. Artykuł polecam wszystkim zainteresowanym kupnem mieszkania w bliższej lub dalszej perspektywie.

Irlandczycy żądają powtórki

Irlandczycy oficjalnie zażądali od FIFY powtórzenia wczorajszego meczu, w którym błędna decyzja sędziego zamknęła im drogę na mundial w RPA. Z takim wnioskiem wystąpiły zarówno irlandzka federacja piłkarska, jak i ichniejszy minister sprawiedliwości.

Dla przypomnienia, Francuzom udało się strzelić gola, po tym jak sędzie nie zauważył, jak Thierry Henry żongluje piłką w irlandzkim polu karnym.

Ciekawe czym sprawa się skończy. Według mnie szansa na powtórkę nie ma - FIFA chyba nigdy wcześniej się nie ugięła w takich sprawach, a w przypadku pomyłek sędziowskich zdarzały się już gorsze rzeczy.

Wolę Afrykę

"Allez les bleus" w wykonaniu francuskich kibiców nigdy nie brzmiało tak nieprzekonująco jak w warszawskim Championsie, po tym jak dzięki dwukrotnym zagraniu piłki ręką Thierriego Henry trójkolorowi zapewnili sobie awans do mistrzostwa świata kosztem o wiele bardziej na niego zasługujących Irlandczyków.

Największy zawód sprawił mi sędzia, dla którego - co najtragiczniejsze - był to jedyny błąd w tym meczu. Wcześniej w dość spornych kwestiach, ale jednak słusznie, dwa razy rozstrzygał na niekorzyść Francuzów: raz nie dyktując karnego po rzekomym faulu na Anelce, a raz nie uznając gola strzelonego przez Govou. W sytuacji z Henry'm zachował się jednak skandalicznie.

Żal mi Irlandczyków, i to bardzo. Grali na stadionie przeciwnika mając w pamięci porażkę 0:1 u siebie, co tak naprawdę zostawiało im niewiele szans na sukces w ostatecznym rozrachunku. Jednak bramka Keane'a jeszcze w pierwszej połowie i kilka niezłych okazji w kolejnej części meczu wlały sporo nadziei w irlandzkie serca. Ale efekt końcowy znamy.

Poza błędem sędziego, który wypaczył wynik i zamknął Irlandczykom drogę na mundial, mecz ten mógł się podobać. Widać było sporo zaangażowania, parę ciekawych akcji, było napięcie. Niemniej jednak w rankingu atrakcyjności daleko mu do rozgrywanego parę godzin wcześniej starcia Algierii z Egiptem, w którym stawką także był wyjazd do RPA. 

Mecz ten, rozgrywany na neutralnym gruncie, pod czujnym okiem sudańskiego wojska, był widowiskiem rzadko doświadczanym nawet na najwyższym poziomie gry w piłkę nożną. Był świetny zarówno pod względem jakości pokazanego w nim futbolu, jak i zaangażowania, niespotykanego nigdzie w Europie. Oglądaliśmy wspaniałe akcje, świetne interwencje bramkarskie, mnóstwo walki. Ostatecznie mecz wygrali piłkarze z Algierii, po fantastycznej bramce i dzielnym stawianiu oporu egipskiej nawałnicy ataków, które co raz przerywali dynamicznymi kontrami. Od meczu nie dało się oczu oderwać.

Życzę sobie i wszystkim fanom piłki byśmy na mundialu oglądali więcej spotkań w stylu afrykańskim, bo to, co zaserwowała nam Europa, znieść jest trudno. 

Sposób na wieczór

Wybrać się do punktu obsługi klienta dużej telekomunikacyjnej firmy. Pobrać numerek, posiedzieć, poczekać, posłuchać, poobserwować.

Ile tu emocji, atrakcji wszelakiej maści! Pewien pan awanturuje się psiocząc na (rzekomy) analfabetyzm obsługi, która nie potrafi mu podać kosztu rozmowy z Australią. Jest też nudzący się niemiłosiernie chlopiec, który ciągle domaga się od swojej mamy czegoś do picia. Wszyscy dziwią się czemu przed nimi jeszcze 20 osób, skoro gdy wchodzili czekało 10.

Czas leci, a ja ciągle czekam. Miły wieczór, nie ma co.

Forma wraca

A przynajmniej taką mam nadzieję. Nie wiem czy to kwestia zakupu nowego obuwia czy po prostu lepszej kondycji/samopoczucia/wiary w siebie, ale wczoraj zagrałem naprawdę niezły mecz i wygląda na to, że powinno być jeszcze lepiej.

To wczorajsze to była tradycyjna czwartkowa halówka na Kabatach. Mój team wygrał kilkoma bramkami, z których - nieskromnie dodam - strzeliłem mniej więcej połowę.

Teraz z niecierpliwością czekam na niedzielę, kiedy zagram w korkach na sztucznej trawie na Warszawiance. A może jeszcze uda mi się wyskoczyć na krótki meczyk w sobotę... Anyway, ściskajcie kciuki, będą updejty.

Arcydzieło, mówią

Nie pisałem ponad dwa tygodnie i nie mam nic na swoją obronę. Z żalem mogę jedynie potwierdzić, że to właśnie cały ja - Maciek "słomiany zapał" Onoszko.

Ale nie o tym chciałem napisać. Miało być o serialu pod tytułem "The Wire", porównywanego przez niektórych do dzieł Dostojewskiego czy Balzaka, ponoć najlepszym serialu ever.

Ktoś już oglądał? Ja niedługo zacznę. I coś ciekawego na ten temat napiszę.

Jak nie pisać, część pierwsza

Na początek przeprosiny za dłuższą nieobecność na blogu i krótkie wyjaśnienie tytułu mojego nowego posta: spodziewam się, że napiszę co najmniej kilka tekstów w serii "Jak nie pisać", stąd "część pierwsza". Ale do rzeczy.

Globalny kryzys gospodarczy silnie uderzył w tradycyjne media, ale dziwnie mało mówi się o tym w Polsce. To pewnie dlatego, że jeszcze żadna z rodzimych gazet nie upadła, a tym z największymi kłopotami udawało się - przynajmniej dotychczas - znaleźć wybawców.

My kryzysu mediów nie widzimy jeszcze w tak jaskrawych kolorach jak w USA, gdzie zamknięto już sporo szanowanych dzienników. U nas jego przejawy są inne: można zaobserwować coraz większą ilości dyskretnie umiejscowionych tekstów sponsorowanych czy reklamy na kluczowych dla gazet stronach, dotychczas zarezerwowanych tylko dla ważnych artykułów. Coraz głośniej mówi się o kupowaniu w pakiecie reklamy i "czysto dziennikarskiego" wywiadu z przedstawicielem reklamowanej firmy na następnej stronie. Dla mnie jednak ważniejszy jako element kryzysu mediów jest obniżający się poziom sztuki dziennikarskiej, dlatego też postanowiłem przede wszystkim na tę sprawę zwrócić Waszą uwagę.  

Nie chodzi mi tu tylko o krytykowanie kolegów po fachu, ale raczej o uwypuklenie faktu, że dobrych dziennikarzy jest coraz mniej, przez co od tych, którzy w gazetach zostają, wymaga się coraz więcej. Naturalnym staje się to, że mają oni coraz mniej czasu na przygotowanie tekstów, porządny research, zdobycie ciekawych cytatów wzmacniających przedstawiane tezy. 

Na pierwszy ogień wziąłem tekst otwierający sekcję gospodarczą w weekendowej Gazecie Wyborczej. Artykuł mówi o tym, że wkrótce kończy się kadencja Rady Polityki Pieniężnej (RPP) i organy, które zgodnie z prawem wybierają członków Rady, powinny się pospieszyć ze swymi decyzjami. Tekst bazuje przede wszystkim na znanych już rynkom z depesz agencyjnych informacjach o potencjalnych kandydatach, więc z punktu widzenia osób bezpośrednio zainteresowanych nowym składem Rady, artykuł nie jest żadnym novum. Mógłby jednak wydać się ciekawy dla przeciętnego zjadacza chleba.

Tekst koncentruje się na tym, że czas leci, a oficjalnych kandydatów jak nie było, tak nie ma. A jeśli zaraz się coś nie zmieni, to do RPP trzeba będzie zatrudnić przypadkowych ludzi. Nawiasem mówiąc, z tą tezą akurat się nie zgadzam, bo trudno mi wyobrazić sobie ekonomistę, który nie chciałby wejść w skład RPP. To jednak nie jest istotne. Problem w tym, że Kowalski z tego tekstu nie dowie się niczego ciekawego ponad to, że - według autora - zbyt wolno działają organy państwa. 

Tekst zakłada bowiem, że Kowalski zna rolę RPP i wie dlaczego jest tak ważna dla gospodarki. Wie także ilu członków liczy Rada oraz ilu z nich (i którym) w styczniu i lutym 2010 kończy się kadencja (a tym samym ile trwa). Poza tym zna mechanizm wyboru nowych członków RPP: wie jakie organy ilu z nich wybierają i w jakich procedurach. 

Może należałoby docenić wiarę Gazety Wyborczej w człowieka, ale ja jej nie podzielam. Wiem tylko, że napisanie tekstu, który uwzględniałby te podstawowe informacje to żmudna robota, wymagająca sporo przygotowania. A na to najwyraźniej zabrakło czasu. Szkoda. 

Gol weekendu

U nas komentatorzy i kibice podniecają się "cudowną" asystą Stilica, a we Włoszech bramką Stankovica. Pozostawiam waszej ocenie co lepsze.

Unijna hipokryzja

Nie zrozumcie mnie źle. Jestem wielkim fanem Unii Europejskiej. W najmniejszym stopniu nie chcę podważać sensowności decyzji o wejściu Polski do struktur europejskich. Uważam, że powinniśmy jak najszybciej przyjąć euro. Ale denerwuje mnie parę rzeczy związanych z funkcjonowaniem UE, które najlepiej chyba obrazuje powiedzenie, że duży może więcej.

Wkurzyła mnie informacja o tym, że Polska ma wesprzeć gliwicką fabrykę Opla całkiem pokaźną kwotą (niektóre media spekulują, że ma to być 450 milionów euro, czyli prawie 2 miliardy złotych - jedna dziesiąta naszego tegorocznego deficytu budżetowego). Mamy to zrobić dlatego, że Niemcy dogadali się z nowym właścicielem Opla, że kraje UE wezmą na siebie część zobowiązań związanych z ratowaniem firmy.

Wkurzyło mnie to, bo my nie mieliśmy w tej sprawie nic do powiedzenia. Z zasady nie podobają mi się interwencje państwa na wolnym rynku, bo one zawsze ten rynek wypaczają, ale już najbardziej denerwują mnie interwencje, które nie są potrzebne. One rynek wypaczają skrajnie.

Czy gliwicka fabryka potrzebuje wsparcia? Nigdy wcześniej nie było o tym mowy, a polski zakład Opla wymieniany był jako najbardziej efektywny w całej grupie. W związku z czym polski rząd, chcąc nie chcąc, wesprze firmę, która tego wsparcia nie potrzebuje. Zastanówcie się teraz jak to wygląda z perspektywy konkurentów, którzy od dobrych paru miesięcy starają się o wprowadzenie programów wsparcia dla sektora motoryzacyjnego. Albo spójrzcie na to - to trochę populistyczne, przyznaję - z perspektywy stoczniowców, których Unia wspierać nie pozwala.

W Unii duży może więcej. Ta zasada sprawdza się nie tylko w przypadku Opla, ale też deficytów budżetowych największych krajów Unii. Formalnie obowiązuje oczywiście nakaz utrzymywania deficytu budżetowego na poziomie nie większym niż 3 procent PKB, ale który kraj UE tego przestrzega? Sprawa nie dotyczy jedynie trudnych czasów po Lehman Brothers, kiedy potrzeby pożyczkowe niebotycznie wzrosły na całym świecie, ale także okresu dużo przed kryzysem.

Nie wiem czy ta dysproporcja w kwestii przestrzegania zasad będzie w UE utrzymana czy też nie. Pewnie będzie. Obawiam się, że nie pozostaje nam nic innego niż jak najszybciej dołączyć do krajów, którym w UE wolno więcej. Miłego weekendu.

Złota polska jesień

Co prawda nie jestem mieszkańcem północno-wschodniej Polski i nagły atak zimy w połowie jesieni nie odciął mi prądu, ani nie zniszczył samochodu, ale także doświadczyłem dziś nieprzyjemności związanych z pogodą.
W trakcie mego zwyczajowego 20-minutowego spaceru do pracy padający w poprzek śnieg z deszczem na tyle skutecznie oblepił mi spodnie, że wszedłem do biura całkiem mokry. Nie chciałem ryzykować pogorszenia już nienajlepszego stanu zdrowia i postanowiłem wykorzystać umiejscowioną w toalecie suszarkę do rąk. Pozostając przez parę minut w dość akrobatycznej pozie udało mi się osuszyć spodnie, choć wymagało to ciągłego machania ręką w celu podtrzymania działania urządzenia. Pomysłowość 10!

Fivepoundfootballclub

Trafiłem przez Facebooka na taką spoko inicjatywę. Zobaczymy co z tego wyjdzie, w razie czego piątak się znajdzie. :)

Diego nie taki boski

Aż żal patrzeć jak w eliminacjach do Mistrzostw Świata męczy się Argentyna. Pod wodzą boskiego Diego Maradony Argentynczycy grają brzydko i nieskutecznie. Ich awans do MŚ wisi na włosku. Podejrzewam, że było niewielu takich, co tego właśnie spodziewali się od zespołu, którego barw broni godny następca Maradony, czyli Leo Messi.

W ostatni weekend szanse na mundial dla Argentyny uratował wiekowy Martin Palermo - ten sam, który kiedyś w jednym meczu nie strzelił trzech rzutów karnych, a ostatnio zasłynął z gola strzelonego głową z 40 metrów. Potężny snajper strzelił gola na 2:1 z najsłabszymi w południowoamerykańskiej grupie eliminacyjnej Peruwiańczykami w trzeciej minucie doliczonego czasu gry, wprawiając Maradonę w ekstazę, której mógł nie zaznać nawet w bardziej hulaszczych latach swego życia.

Argentyńczycy są w bardzo trudnej sytuacji - co prawda są na 4 miejscu w grupie, gwarantującym awans do MŚ bez barażów, ale będą o nie musieli walczyć w bezpośrednim starciu z Urugwajem. Remis może by i wystarczył, ale Argentyna powinna ten mecz wygrać, by awansować bez oglądania się na Ekwador, który zagra na wyjeździe z Chile, drużyną już pewną gry w RPA w przyszłym roku.

Z kolei Urugwajczycy dość szczęśliwie pokonali na wyjeździe Ekwador. Zwycięstwo uratował im w ostatniej minucie meczu niezawodny Diego Forlan zamieniając na karnego na bramkę. Swoją drogą, jeśli zastanawiacie się jak należy wykonywać karne, to odpowiadam: właśnie tak jak Forlan.

Podsumowując, w Ameryce Południowej zapowiada się fantastyczny koniec eliminacji. Ostatnie mecze już za dwa dni!

Nowy rzecznik PZPN w akcji

Minął raptem tydzień od nominacji Janusza Atlasa na stanowisko rzecznika najlepiej ocenianej przez Polaków instytucji w naszym kraju, a już coś się zaczęło dziać. Pan Atlas rozpoczął swą walkę z dziennikarzami od określenia Michała Szadkowskiego z Wyborczej "ch....". To odpowiedź rzecznika na tekst, w którym Szadkowski napisał, że Atlas miał kłopoty z alkoholem.

Artykuł Szadkowskiego nie był elegancki, ale czy tak powinien wypowiadać się rzecznik prasowy? Ja ciągle czekam na plan walki ze znanymi ze wszystkich stadionów w Polsce przyśpiewkami o PZPN.

Nobel za zmianę retoryki

Nie usłyszałem ani jednego komentarza, w którym przyznanoby, że nagrodzenie Baracka Obamy pokojową nagrodą Nobla było decyzją uzasadnioną. Wszyscy komentatorzy podkreślają swoje zdziwienie, pytają za co tak naprawdę przyznano tę nagrodę prezydentowi USA. Przecież Obama nie ma na koncie żadnych sukcesów. Sporo głosów wspomina o deprecjacji samej nagrody noblowskiej.

O ile w pierwszym odruchu także zareagowałem na tę informację popukaniem się w głowę, to po chwili zacząłem zastanawiać się nad inną sprawą. Może jest tak, że w Polsce nie doceniamy tego jak bardzo zmiana retoryki w polityce zagranicznej Stanów Zjednoczonych już wpłynęła na zmianę klimatu w stosunkach międzynarodowych zdominowanych w ostatnim dwudziestoleciu przez jednego gracza? Może – pomimo tego, że dzięki Obamie nie wydarzyło się jeszcze nic istotnego – właśnie to nowe podejście było na tyle ważną zmianą w globalnej politycy, że postanowili ją nagrodzić Komitet Noblowski. Innego uzasadnienia nie widzę.

Internet pędzi szybciej niż myślałem

Dzięki blogowi Edwina Bendyka trafiłem na dość zaskakującą informację o rynku reklamy w Wielkiej Brytanii. Okazuje się, że nakłady na reklamę internetową na Wyspach w pierwszej połowie 2009 roku były wyższe niż na reklamy telewizyjne.

Zawsze wydawało mi się, że dotarcie do tego punktu to kwestia co najmniej kilku lat w przypadku gospodarek krajów rozwiniętych i pewnie kilkunastu w przypadku Polski. Podejrzewam, że to wina perspektywy: na dynamiczne zmiany struktury rynków reklamy patrzę przecież oczyma mieszkańca kraju z niedorozwiniętą infrastrukturą telekomunikacyjną. Stąd pewnie moje niedoszacowanie impaktu ze strony internetu.

Pewnym pocieszeniem są najświeższe badania, które wykazują, że z dostępem do szerokopasmowego internetu w Polsce tragicznie nie jest. Podejrzewam jednak, że dużo gorzej wyglądalibyśmy w porównaniu przepustowości tychże łącz.

Bendyk w swym wpisie stawia słuszne pytanie: co na to nasi nadawcy telewizyjni? Pożyjemy, zobaczymy. Ale coś mi mówi, że Polacy za bardzo kochają telewizję, by równie szybko jak Brytyjczycy przerzucić się na internet.  

Kolejny chory człowiek Europy

W bogatej historii naszego kontynentu już parę krajów zasłużyło sobie na to miano - ostatnio Łotwa. Wszystkim zainteresowanym czemu zwalił się dziś złoty polecam ten tekst.  

Prasa o zmianach w rządzie

Krótka analiza skuteczności w zdobywaniu informacji wśród trzech najważniejszych dzienników w Polsce (na podstawie środowych tekstów z pierwszych stron):

- najtrafniej o dzisiejszych decyzjach personalnych Tuska napisała Gazeta Wyborcza, która poza kluczowymi dymisjami w rządzie przewidziała także zmiany w Kancelarii Premiera

- Dziennik i Rzeczpospolita, tak jak Wyborcza, przewidziały odsunięcie z rządu Schetyny czy Czumy, ale nie popisały się sugerując, że kandydatem do objęcia którejś z ministerialnych tek jest Cimoszewicz.

Nie wiem o co chodzi z tym Cimoszewiczem - dzisiejsze Fakty TVN znowu przedstawiają go jako kandydata do poważnego stanowiska w rządzie. Ja go raczej widzę jako ambasadora na jakiejś prestiżowej placówce. Jemu chyba już dawno znudziła się zabawa w rządzenie (czytaj: nadstawianie karku).

W każdym razie, mój scenariusz jest ciągle aktualny :)

Parady nie od parady

Wpis na blogu Darka Wołowskiego o Casillasie zachęcił mnie do przeszukania sieci pod kątem najwspanialszych interwencji bramkarskich. Oczywiście jest tego mnóstwo, ale wybrałem kilka - według mnie - najfajniejszych.

Na początek sam Casillas z meczu z Sevillą, poza tym oczywiście nasz krajan z ówczesną save of the season i według mnie bezkonkurencyjna parada Coupet.

A na deser krótka kompilacja z dawnym mistrzem z ManU (tylko radzę bez dźwięku, bo to jakaś masakra jest).

Mój scenariusz polityczny

Oto jak widzę najbliższe wydarzenia polityczne w Polsce (w bullet pointach):

- Tusk wyrzuca Czumę, Schetyna zostaje.

- Ministrem sprawiedliwości zostaje jeden z trzech byłych szefów Trybunału Konstytucyjnego (Zoll, Safjan, Stępień);

- Z błogosławieństwem nowego ministra Tusk wyrzuca Kamińskiego;

- W zamian premier popiera realizację projektu politycznego "trzech mędrców";

- Jakieś małe ustępstwo dla SLD, żeby obalić weto prezydenta;

- PO ma pełnię władzy: nie ma już znaczenia kto wygra następne wybory prezydenckie, bo to i tak będzie drugi Horst Koehler. 

Realne?

Ben Arfa rządzi

Wczoraj w nocy trafiłem na powtórkę meczu ligowego między Olympique Marsylią a Monaco, dzięki czemu całkiem niezamierzenie dwukrotnie w ciągu ostatnich kilku dni oglądałem Marsylczyków w akcji.
Mecz za bardzo im nie wyszedł, ale warto go było oglądać dla gry Hatema Ben Arfy. Jestem pod wielkim wrażeniem jego umiejętności dryblerskich, które - według mnie - czynią go jednym z najlepszych dziś lewoskrzydłowych. Jest naprawdę świetny.

W weekendy nie piszę

Miałem trochę wyrzutów sumienia przez to, że przez weekend nie dopisałem niczego na bloga. Z drugiej jednak strony weekendy są tak krótkie i intensywne, że naprawdę ciężko jest znaleźć na to czas.
Było tak: do 3miasta dojechalismy grubo po pierwszej w nocy z piątku na sobotę. Potem - wiadomo - odsypiamy, śniadanie z rodzicami i już trzeba się zbierać na slub i wesele. A po drodze jeszcze kupić kwiaty.
Na imprezce spoko, powrót do domu o trzeciej, odsypiamy do 13, śniadanie, krótka wizyta u kolejnej przyszłej mamy, krótkie spotkanie rodzinne i powrót do stolicy. I gdzie tu wcisnąć chwilę na blogowanie?

Mission impossible do kwadratu

Mission impossible dla agencji PR-owej? Poprawić wizerunek PZPN, prawdopodobnie najbardziej znienawidzonej instytucji w Polsce.

Ocieplenie wizerunku związku w zasadzie mogłoby się sprowadzić do jednego: przekonania kibiców, że PZPN wcale nie trzeba jebać. A nawet nie do tego. Wystarczyłoby wręcz, aby oglądający mecze po prostu przestali to przekonanie manifestować za każdym razem gdy sędzia myli się na niekorzyść gospodarzy. Albo bez powodu. To i tak byłby przełom na miarę wyjścia z paleolitu.

Co intrygujące, znaleźli się śmiałkowie gotowi podjąć się tego arcytrudnego zadania. Zanim jednak ruszą do pracy, poleciłbym im zajęcie się utemperowaniem świeżo upieczonego rzecznika związku, który najwyraźniej wybrał się na wojnę z mediami. Jak na doświadczonego, byłego dziennikarza zachował się wyjątkowo niefrasobliwie, obiecując brutalną wymianę ciosów z piszącymi źle o PZPN dziennikarzami.

Z takim podejściem nowej twarzy związku do mediów, wszelkie starania zmierzające do poprawy wizerunku PZPN stają się mission impossible do kwadratu.

W piłkę przegrywam, ale w kuchni rządzę

Kurczę, od dobrych paru tygodni coś bez formy jestem. Męczę się szybko, bolą mnie stopy i pęcherze mi się robią, piłka odskakuje jak nigdy. Dzisiaj w meczu na hali co prawda coś tam mi weszło, ale od pełnej satysfakcji ze swojej gry jestem daleki. Moja drużyna, choć w nienajgorszym składzie, dostała bęcki.

Co robić, co robić? No nic, chyba nie zostało mi nic innego jak trenować. I może trochę kilogramów zrzucić by się przydało, damn it.

Ale to jeszcze nie teraz: dziś piekę ciasto. Pod nieobecność mojej Żony, ale z jej dokładnymi instrukcjami, przygotowałem już "ciasto kruche ze śliwką", a w zasadzie nie jedno, ale dwa. To moje pierwsze ever, nie licząc takich z torebki, co to każdy matoł zrobi. Idę sprawdzić co tam w piecu słychać.

Real wygrywa pewnie, ale bez klasy

Dziś był wieczór piłkarski. Highlightem był mecz Ligi Mistrzów - Real grał z Olympique Marsylia, ale na dobry początek zacząłem od meczu mistrzostw świata U-20, w którym Brazylijczycy grali z Czechami.

Takie starcie na poziomie seniorskim zapewne byłoby świetnym meczem, więc moje nadzieje na obejrzenia dobrego futbolu w wykonaniu młodziaków były wysokie. Zupełnie niesłusznie. Mecz okazał się tragicznie nudnym widowiskiem, w którym w pierwszej połowie meczu żadna ze stron nie oddała nawet celnego strzału na bramkę. Brazylia strzelała w tym czasie na bramkę Czechów dwa razy, Czesi na bramkę Brazylijczyków ani razu. W drugiej połowie było ciut lepiej, ale wynik i tak się nie zmienił. Czesi kończyli mecz bardzo zadowoleni z remisu.

Niestety mecz w Madrycie nie był dużo lepszy. Hiszpanie są w niełatwej sytuacji, bo po wydaniu fortuny na nowych piłkarzy wszyscy oczekują od nich cudów. Tyle że drużyny nie da się zbudować w dwa miesiące, co nie zmienia jednak faktu, że Real wygrywa, choć w stylu, który trudno chwalić. 

Pojedynek z walczącymi jak równy z równym Marsylczykami wygrał Królewskim nie kto inny jak Ronaldo, który strzelił dwie bramki. Trzeciego dorzucił Kaka z karnego po faulu na Portugalczyku. Ronaldo pierwszego gola zdobył dzięki trzeźwemu i mądremu zachowaniu w polu karnym, strzelając w sytuacji sam na sam lekko pod wyskakującym bramkarzem, który spodziewał się loba. Drugie trafienie zaliczył dokładając jedynie nogę do podania Benzemy po akcji, w której kluczową rolę odegrał Kaka.

Zupełnie niepotrzebną dyskusję wśród komentatorów zasiadających w polsatowskim studiu wywołała decyzja sędziego w sprawie karnego po faulu na Ronaldo. Faul był ewidentny i można cieszyć się, że brutalne wejście jednego z obrońców Olympique nie skończyło się dla Portugalczyka jakąś paskudną kontuzją. Ale Kowalczyk i Świerczewski byli innego zdania: wślizg był w piłkę. Na szczęście Kołtoń celnie zauważył, że nawet przy trafieniu wślizgiem w piłkę siłą rozpędu nie powinno się zmiatać przeciwnika z nóg.

Wynik 3:0 dla Realu zupełnie nie oddaje charakteru tego meczu, w którym równie dobrze mógłby paść remis. Real jest daleki od postawy galaktycznej, a swoje sukcesy buduje na indywidualnych umiejętnościach swoich gwiazd, które póki co nie zawodzą. Realowi daleko jeszcze do Barcelony, ale trzeci gol strzelony Marsylczykom pokazał, że stać ich na bardzo dużo. Dajmy im trochę czasu.

No i dupa

Nie wygrałem. Raptem jedną jedynkę trafiłem. A myślałem, że takie dobre liczby zaznaczyłem. Sam, rzecz jasna, nie jakieś tam chybił trafił, pójście na łatwiznę. No trudno, widać komu innemu dane było. Będą następne kumulacje.

Kumulacja!

Pierwszy raz w życiu stałem dziś w kolejce do totolotka. Wokół mnie pełen przekrój społeczny: jakieś lumpiki i elegancka pani, starzy i młodzi. Wszyscy z wiarą, że to do nich własnie uśmiechnie się dziś los. Bardzo dziwne uczucie towarzyszy temu staniu w kolejce.

Cała Polska tym lotkiem żyje. Gdy chwilę później kupowałem kwiaty dla mojej Wspaniałej Żony (dziś ma urodziny), pani kwiaciarka oczywiście nie omieszkała spytać się czy już zagrałem (jej stoisko w Sezamie jest tuż obok punktu Lotto). A potem dodała, że dziś najpopularniejszym w kraju słowem na "k" jest kumulacja.

Trudno się nie zgodzić. Stawka jest niebylejaka, bo szacowana pula to 40 miliardów zlotych. Zagralem za 6 ziko - trzy zakłady, czyli tak jak w ostatnich dwóch przypadkach, kiedy trafiałem marne jedynki. Oby tym razem było lepiej!

Krótka bajka o rekrutacji

Wszystkim przeciwnikom korupcji i nepotyzmu polecam lekturę krótkiego tekstu z The Economist. Tak to się robi we Francji.

Merkel mówi: spokojnie

Dotarły do nas pierwsze sygnały na temat tego co w ciągu najbliższych miesięcy będzie się działo w Niemczech, a konkretnie w niemieckiej gospodarce. Otóż prawdopodobnie niewiele.

Rząd jaki stworzy koalicja CDU-CSU i FPD wydawałby się idealny do przeprowadzania odważnych reform, niezwykle potrzebnych największej gospodarce UE. Ale Merkel nie chce się spieszyć. Wiadomo, co nagle to po diable, ale może jednak warto się zmobilizować i zrobić coś z rozdętym do granic możliwości socjalem. Zwłaszcza, że okoliczności wskazują na to, że reagować trzeba natychmiast.

Gospodarka niemiecka potrzebuje kopniaka. Ściskajmy kciuki, by dostała go jak njaszybciej, bo od tego w dużej mierze zależy także nasza przyszłość.

Przy okazji, polecam rzucenie okiem na bloga, który w jednym z postów wylicza co się zmieni w Niemczech po wyborach.

Czy warto blogować?

Pewnie, że warto. Pytanie tylko co się chce z tego mieć.

Pieniądze? To udaje się tylko nielicznym i to na pewno nie w Polsce, przynajmniej nie przez najbliższe 5-10 lat.

Sławę? Wątpliwe. Ciekawym i cierpliwym blogowaniem można zdobyć najwyżej kilku (kilkunastu - to już byłby wielki sukces) stałych czytelników.

Satysfakcję? To już bardziej. Dobrze napisane parę zdań potrafi dać człowiekowi poczucie spełnienia. 

A ja po co właściwie bloguję? Może dowiem się jak już na poważnie zacznę, bo sam do końca nie wiem. Wiem tylko, że warto.